Dom na Tamce pełni funkcję Domu Prowincjalnego dla Warszawskiej Prowincji Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo. Tutaj mieści się i działa Zarząd Prowincji. Tutaj przybywają chore i spracowane Siostry. Tutaj jest miejsce Formacji, czyli wychowywania nowych Sióstr Miłosierdzia. Tutaj Siostry odprawiają swoje ćwiczenia duchowne. Tutaj organizujemy Dni Formacji dla młodzieży szkolnej i dorosłej, przyjeżdżającej cyklicznie na swoje dni skupienia i wyciszenia. Tutaj mieszkają Siostry, które podejmują pracę parafialną i w więzieniu na terenie Warszawy, pracują w warszawskich szpitalach, katechizują w pobliskich szkołach.
Od dwudziestu lat działa przy naszym Domu Prowincjalnym „Świetlica Środowiskowa” dla dzieci z dzielnicy.
Prowadzona jest też Stołówka dla Ubogich i Bezdomnych.
Przygotowuje się Punkt Socjalny, w którym będzie działało Doradztwo prawnicze, psychologiczne i duchowe.
Dom na Tamce jest sercem Prowincji. Wchodzimy do niego z zabytkowego brukowanego podwórka. Przechodząc przez furtę wita nas obraz Matki Bożej ze Świętą Katarzyną w stroju Seminaryjnym, przedstawiający pierwsze Odwiedziny Matki Bożej w lipcu 1830 roku w Domu Macierzystym w Paryżu, przy du Bac 140. Maryja wtedy powiedziała do Siostry Katarzyny, że jest Strażniczką Domu Macierzystego, a zarazem Strażniczką każdego domu Sióstr Miłosierdzia. Wskazuje na Tabernakulum i mówi, że przy Ołtarzu będą wysłuchiwane prośby wiernych, którzy z ufnością będą prosili Boga. W kaplicy, w ołtarzu głównym, króluje Maryja Niepokalana od Cudownego Medalika z modlitwą, którą zostawiła nam Matka Boża podczas kolejnego objawienia w Domu Macierzystym 27 listopada 1830 r.: „O Maryjo bez grzechu poczętą, módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy”.
To tutaj, już od czterech wieków, usiłujemy każdego dnia odnajdywać natchnienie i intuicję naszych Założycieli i służyć Jezusowi tak jak u początków. Modlimy się o gorliwość tych pierwszych i ufamy w Boże błogosławieństwo na nowe dni. W zmieniających się warunkach politycznych, gospodarczych i społecznych, charyzmat wincentyński nie stracił nic ze swojej aktualności. I mimo, że w roku 1964 Siostry zmieniły biały kornet na skromny welonik, to jednak pole posługi pozostało niezmienione. Bowiem od początku istnienia Zgromadzenia, zadanie Szarytki polega na ciągłym poszukiwaniu Chrystusa i ukazywaniu go ludziom.