Początki Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo, zwanych w Polsce szarytkami (od fr. słowa „la charité” – miłosierdzie), sięgają połowy XVII wieku. Wtedy właśnie we Francji, w Paryżu żył i działał ks. Wincenty a Paulo (1581-1660), zwany przez współczesnych mu i przez potomnych “Ojcem ubogich”, “Powiernikiem galerników”, a przez Kościół ogłoszony “Patronem stowarzyszeń charytatywnych”.
Dobre, miłosierne spojrzenie oczu ks. Wincentego zapaliło wielu jemu współczesnych, by iść ku ubogim. Tak powstały Bractwa Miłosierdzia (1617). Skupiały one bogate damy Paryża, które osobiście świadczyły posługę ubogim lub ofiarowywały na cele dobroczynne hojne jałmużny.
Dużą pomocą w świadczeniu “zorganizowanego” miłosierdzia służyły wspomniane Bractwa. Z czasem jednak słabła gorliwość dobrych pań i zmęczenie niełatwą pracą dawało się zauważyć. Wtedy zgłosiła się do Ks. Wincentego Małgorzata Naseau, “proste, wiejskie dziewczę”, prosząc, by powierzono jej przy ubogich najniższe zajęcia, których nie mogły wykonywać wielkie panie z Bractw. Przeniknięta prawdziwie ewangeliczną miłością, stała się służebnicą najbardziej opuszczonych, “jakkolwiek nie miała innego nauczyciela czy nauczycielki oprócz Boga”. To o niej powiedział ks. Wincenty, że “miała szczęście wskazać drogę innym”. Jej bowiem przykład był pociągający. Zaczęły zgłaszać się inne dziewczęta wyrażające pragnienie służenia ubogim. Dnia 29 listopada 1633 r. zgromadziły się we wspólnotę wokół Ludwiki de Marillac (1591 – 1660), współzałożycielki Zgromadzenia, by pod jej kierownictwem realizować ideał służby Chrystusowi w Ubogich. Św. Wincenty i św. Ludwika – uważni na wołanie ubogich swych czasów – posyłali siostry wszędzie, gdzie cierpiał człowiek.
Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia jest Stowarzyszeniem Życia Apostolskiego we wspólnocie, praktykującym Rady Ewangeliczne w sposób określony przez Konstytucje. Jest na prawie papieskim i posiada egzempcję.
Dnia 18.01.1655 r. Zgromadzenie zostało zatwierdzone przez kard. de Retz, arcybiskupa Paryża, a 6.06.1668 r. uzyskało aprobatę Papieża Klemensa IX. Tak więc Siostry Miłosierdzia tworzą Zgromadzenie, które Kościół włączył w swoją Tajemnicę i które uczestniczy w Jego zbawczej misji, zgodnie z charyzmatem założycieli: św. Wincentego a Paulo i św. Ludwiki de Marillac.
Przełożony Generalny Zgromadzenia Misji jest Przełożonym Generalnym Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia. Tak było od początku istnienia Zgromadzenia, na wyraźną prośbę Ludwiki de Marillac, która widziała w tym uprzywilejowany sposób zachowania tożsamości i żywotności ducha wincentyńskiego “we wszystkich okolicznościach czasu i miejsca”.
Mistyka służby – to siła, która sprawia, że Siostry Miłosierdzia jako pierwsze czynne zgromadzenie przetrwały czasy prób i dziś pełnią nadal posługę miłosierdzia w świecie. Założyciele kładli wielki nacisk na stałe zjednoczenie sióstr z Bogiem, aby żyjąc wśród świata, były świadkami miłości Chrystusa. Charakter Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia jest międzynarodowy.
Dom Macierzysty Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo znajduje się w Paryżu, przy ul. du Bac 140. Ten adres, zawiera w sobie jeszcze jeden “znak szczególny” Zgromadzenia, a mianowicie: Cudowny Medalik.
Do Polski, pierwszej misyjnej placówki Zgromadzenia, Święci Założyciele przysłali pierwsze trzy Siostry w 1652 r., na prośbę Ludwiki Marii Gonzagi – żony króla Jana Kazimierza, która będąc jeszcze w Paryżu dobrze znała ks. Wincentego i sama należała do Stowarzyszenia Pań Miłosierdzia. Przybywając do Polski, Siostry zatrzymały się na pewien czas w Łowiczu, gdzie – ze względu na panującą zarazę – znajdował się dwór królewski. Misja polska była zasilana Siostrami francuskimi do 1798 r. Dnia 8 grudnia 1652 r. Siostry przyjechały z Łowicza do Warszawy i zatrzymały się w małym domku, obok kościoła p.w. św. Krzyża, gdzie pracowali Kapłani Zgromadzenia Misji.