Pierwsza Niedziela Wielkanocny obchodzona jest w kościele jako Święto Miłosierdzia Bożego. Święto to ustanowił sam Chrystus i tego zażądał od św. s. Faustyny Kowalskiej podczas objawień, którymi ją zaszczycił.
Powiedział Pan Jezus: „Pragnę, aby święto Miłosierdzia było ucieczką i schronieniem dla wszystkich dusz, a szczególnie dla biednych grzeszników. W dniu tym otwarte są wnętrzności miłosierdzia Mego, wylewam całe morze łask na dusze, które się zbliżą do źródła miłosierdzia Mojego; która dusza przystąpi do spowiedzi i Komunii św., dostąpi zupełnego odpuszczenia win i karę w dniu tym, otwarte są wszystkie upusty Boże, przez które płyną łaski; niech się nie lęka zbliżyć do Mnie żadna dusza, chociażby grzechy jej były jako szkarłat. Miłosierdzie Moje jest tak wielkie, że przez całą wieczność nie zgłębi go żaden umysł, ani ludzki, ani anielski. Wszystko co istnieje wyszło z wnętrzności miłosierdzia Mego. Każda dusza w stosunku do Mnie, rozważać będzie przez wieczność całą miłość i miłosierdzie Moje. Święto miłosierdzia wyszło z wnętrzności Moich, pragnę, aby, uroczyście obchodzone było w pierwszą niedzielę po Wielkanocy. Nie zazna ludzkość spokoju, dopokąd nie zwróci się do Źródła Miłosierdzia Mojego.” (Dz. 699).
Drugim bardzo przejmującym tekstem Pana Jezusa a zarazem wołaniem do ludzkości o zawrócenie z błędnych dróg jest inny fragment Dzienniczka: „Dusze giną mimo mojej gorzkiej męki. Daję im ostatnią deskę ratunku, to jest święto Miłosierdzia mojego. Jeżeli nie uwielbią miłosierdzia mojego, zginą na wieki”(Dz. 965).
W obliczu tak wielu trudnych wydarzeń, zagrożeń i grzechów, w których pogrążona jest cała ludzkość, jak to w wielu objawieniach mówi Matka Najświętsza, uchwyćmy się Bożego Miłosierdzia. Ratujmy nie tylko własne dusze, ale dusze naszych bliźnich, którzy może żyją obok nas, niekoniecznie gdzieś daleko. Wzywajmy i błagajmy Boże Miłosierdzie o łaski dla nas i świata całego.
