Święto Osób Konsekrowanych

W Święto Ofiarowania Pańskiego, 2 lutego, przeżywamy w kościele Dzień Życia Konsekrowanego, czyli poświęcony wszystkim osobom oddającym się Bogu przez złożenie przyrzeczeń lub ślubów świętych czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Niektóre osoby składają dodatkowy ślub właściwy dla ich charyzmatu. W tej okazji w całym kościele miały miejsca organizowane szczególne Msze Święte, by zaznaczyć wyjątkowość tego dnia.

W Archikatedrze św. Jana Chrzciciela na Starym Mieście w Warszawie została uroczyście koncelebrowana Eucharystia pod przewodnictwem abp Adriana Galbasa SAC, z udziałem licznie przybyłych osób konsekrowanych. Poniżej zamieszczamy fragmenty homilii wygłoszonej przez abp Adriana Galbasa SAC.

„Papież Benedykt XVI, spotykając się na Jasnej Górze z osobami zakonnymi, (powiedział): <<W  sakramencie chrztu świętego wyrzekliście się szatana i dzieł jego i otrzymaliście dary łaski, potrzebne do życia chrześcijańskiego i świętości. Już wtedy otrzymaliście łaskę wiary, która pozwoliła wam zjednoczyć się z Bogiem. W chwili profesji zakonnej czy przyrzeczenia, wiara pozwoliła pełniej przylgnąć do tajemnicy Serca Jezusowego, w którym odkryliście skarby. Tym razem wyrzekliście się rzeczy dobrych, rozporządzania własnym życiem, rodziny, zdobywania majątku, aby zyskać wolność konieczną do bezgranicznego oddania siebie Chrystusowi i Jego Królestwu>>.

Konsekracja (…), którą na co dzień żyjemy jest wielkim świadectwem naszego całkowitego zaufania Bogu. Tak, mogę ci oddać  Boże, także to, co jest dobre, bo w Tobie odkryłem dobro nieskończenie większe. Oddaję Ci to więc z radością i w wolności, bo Cię kocham, a kocham Cię, bo odkryłem twoją miłość.

Tak przeżywana konsekracja pomoże nam też przeżywać trudne doświadczenia w naszym życiu, bo przecież zaufanie Bogu, nie chroni nas przed tym, co trudne. Zrozumiemy jednak i zaakceptujemy to, że los Chrystusa, jest losem ludzi chrystusowych.

I jak Chrystus doświadczył cierpienia, tak doświadczy go też Maryja. „Twoją duszę miecz przeniknie” (Łk 2, 35). Mieczem, który przeniknie duszę Maryi jest krzyż, który zostanie wzniesiony w środku Jej serca i który stanie się w Niej otwartą raną. (…) wewnątrz to Niepokalane Serce będzie krwawić z powodu odrzucenia i odrzucania Chrystusa.

Kiedy więc godzina krzyża dotyka także nas, w naszym życiu osobistym i wspólnotowym, kiedy jesteśmy świadkami i uczestnikami nieszczęścia i cierpienia, kiedy także naszą duszę przenika miecz wieloimiennej boleści, wówczas spoglądajmy na Maryję. Niech Jej modlitwa i Jej przykład dodaje nam otuchy i pewności, że to wszystko, choć takie trudne, a często takie niezrozumiałe, ma jednak sens i że skończy się zwycięstwem, zmartwychwstaniem, chwałą i radością, której nikt nam nie odbierze (por. J 15,22)”.

Źródło: https://www.ekai.pl/dokumenty/homilia-abp-adriana-galbasa-w-swieto-ofiarowania-panskiego-2-lutego-2025/