Różaniec jest wielkim, świętym słowem, jest wielką, świętą bronią, wielkim świętym czynem. Każdy Różaniec dobrze odmówiony jest wielkim świętym zwycięstwem, które trwa i trwać będzie na wieki. Różaniec musi królować w całym życiu duchowym człowieka. (…)
Kto głosi chwałę Różańca, otrzymuje specjalne łaski do wypełniania tego i jako specjalną nagrodę za to. Różaniec musi mieć apostołów tylko do tego przeznaczonych. Różaniec formuje wielki charaktery. Różaniec daje takie prawdziwe realne powiązanie wszystkich odmawiających go ludzi, chociaż się między sobą nie znają i o tym nie wiedzą.
Odmówienie Różańca to jest użycie tej broni, dzięki której ma się odnieść zwycięstwo. (…)
Dzięki wierze w moc Różańca otrzymujemy ją. Można przed daną tajemnicą powiedzieć: pragnę przez moc tej tajemnicy…albo – wzywam mocy tej tajemnicy w intencji… Jednym ze sposobów odmawiania Różańca jest wypatrywanie, jaka się moc Boża w danej tajemnicy ukrywa, ujawnia i działa.
Moc Boża jest w drugiej części (bolesnej) Różańca – w uniżeniu. Gdyby ludzie to pojęli, dałoby im to wyjście. Chodzi o to, żeby nabrać wielkiej wiary w moc Bożą w Różańcu, która się w nim ukrywa, ujawnia się i działa. A ta moc ma dać pokój! Pokój teraz i pokój wobec tego, co będzie. Działanie Boże jest tylko w pokoju i o ten pokój – żeby być pod działaniem Bożym – trzeba walczyć przez Różaniec. Pokój jest darem Pana Jezusa, ale po pokój trzeba sięgać, dostać go, utrzymać i rozdzielać – a to wszystko przez Różaniec.
Cytat: “Myśli Różańcowe” nr 65.
